sobota, 28 stycznia 2012

Geneza planety małp (2011)

Rise of the Planet of the Apes (2011) – może nie czarne, ale równie piękne co w przebrzmiałym hicie gwiazdy jednej piosenki. Pierwszy raz w historii kina i efektów specjalnych, spece od komputerów stworzyli cyfrowo wygenerowaną postać z żywymi oczami. Narząd wzroku do tej pory zawsze był najułomniejszą graficznie częścią tworzonej postaci. W oczach nie można było zaobserwować emocji, puste spojrzenie bez głębi psuło odbiór. Tutaj twórcy zbliżyli się do perfekcji w konstruowaniu bohatera za pomocą komputera.
Film w gruncie rzeczy opowiada o przyspieszonej ewolucji. Will Rodman (James Franco, chwilami jego gra wyglądała nazbyt drętwo), pracuje nad lekarstwem na Alzheimera, nad substancją regenerującą zniszczone komórki. W testach na zwierzętach okazuje się, że droga jaką obrali naukowcy jest słuszna. Kiedy już ma dojść do próby na ludziach, spotkanie zarządu firmy pracującej nad lekiem przerywa rozszalały szympans, przekreślając tym samym dalsze prace nad rewolucyjnym środkiem. Will, od tej pory pracuje na własną rękę. W domu ma dwa obiekty do obserwacji. Pierwszy z nich to ojciec, poddany działaniu leku, oraz naczelny imieniem Cezar, który dostał w prezencie od matki, udoskonalone geny.
Udany seans, choć miałem obawy, że historia może mnie nie porwać. Stało się jednak inaczej, szalejące małpy, rozwój Cezara prezentuje się w miarę logicznie i interesująco. Choć film nie ma aspiracji w sferze naukowej, podejmuje ciekawy dialog z widzem. Zadaje pytanie na ile można się posunąć w laboratorium, brutalnie obnaża cele wielkich korporacji, które mimo szczytnych celów w gruncie rzeczy chcą tylko zarobić. Reżyserowi udało się tak przedstawić społeczeństwo, że bez problemów widz, a przynajmniej ja, kibicowałem tym bardziej futrzastym ssakom. Film to dobrze zapowiadający się początek historii o zmianie warty na stanowisku dowodzenia, z niecierpliwością czekam na następną część. 7,5/10

środa, 25 stycznia 2012

Czarny Czwartek. Janek Wiśniewski padł (2011)

Czarny Czwartek. Janek Wiśniewski Padł (2011) – film opowiada wydarzenia z grudnia 1970 roku. Reżyser przybliża widzowi rodzinę jednego z zamordowanych robotników stoczni, gości u państwa Drywa na wigilijnej kolacji w rok poprzedzający tragiczne wydarzenia. Z tej krótkiej sceny dowiadujemy się, że rodzinę czeka rychła przeprowadzka do nowego mieszkania z którą pokładają nadzieje na lepszy byt. Sen o dobrobycie i spokojnym życiu brutalnie przerywa, radykalna podwyżka cen żywności, będąca początkiem zajść na ulicach Gdyni
Ocena filmu w tym konkretnym przypadku jest odrobinę skomplikowana. Obraz przedstawia wydarzenia, które zwykły obywatel odbiera jako bestialski atak na jednostkę i chyba w większości z widzów odzywają się pierwotne instynkty mogące przesłaniać rzetelną opinie na temat Czarnego Czwartku. Świadom tego, do pisania notatki zabrałem się gdy kurz już opadł, a wrzask skandujących robotników nie huczał w głowie.
Uradowany i to na samym początku byłem z obsady. Twórcy postawili w większości na nowe twarze i udało im się zebrać świetną ekipę. Marta Honzatko jako żona jednego z robotników stoczni miała okazje się wykazać i skorzystała z niej w pełni z szansy, jej rola to mocny akcent filmu. Michał Kowalski jako głowa rodziny Drywa, czy też ich współlokator Wojciech Termiszewski, znany z sceny kabaretowej, także dobrze wpisali się w obraz i prezentowane wydarzenia. A pytanie: „Busole ideologiczne Wam się rozregulowały towarzysze ?” z ust Piotra Fronczewskiego to istny majstersztyk, którego słuchanie za każdym razem dostarcza podobnych doznać estetycznych.
Twórcy filmu postawili w swojej pracy ukazać wydarzenia w sposób prawdziwy i rzetelny. Zachowania i reakcje władz czy też społeczeństwa wypadły autentycznie i dało się odczuć, że głównym zamiarem reżysera jest pokazanie prawdy o tym smutnym okresie w naszych dziejach, nie popadając przy tym w przesadę. Interesującym zabiegiem były wstawki z kronik filmowych, oddając w ten sposób jeszcze dosadniej atmosferę panującą na ulicach miasta. 8/10

sobota, 21 stycznia 2012

Drive (2011)

Drive (2011) – muzyczny motyw przewodni, piosenka „The Real Hero” rozbrzmiewa mi w głowie. Przed oczami wciąż migoczą obrazy darowane przez Nicolasa Windinga Refn. I gdy szok powoli opada, kiedy mogę w końcu napisać kilka słów nie będących kwestią wypowiedzianą przez Rona Perlmana na widok zdumiewającego samochodu - (polskie rymy do ów cytatu brzmiały by: musi, bak, na bakier – wyjaśnia kof), rzeknę: arcydzieło w każdym calu, w każdej minucie, w każdej zawieszonej sekundzie. Reżyser przydusił dwutlenkiem węgla, ogłuszył syntch popem, podpalił okoliczne lasy i kazał oglądać. Podczas seansu wskazówki zegara nie istniały, nie musiałem spoglądać wiedziałem, że ich tam nie ma.
Tytułowy bezimienny bohater ma talent do jazdy jak i samych samochodów. Jest kaskaderem, pracuje w warsztacie, a gdy uzna to za słuszne eliminuje przeciwników w sposób nie pozwalający im zadzwonić na policję. Dostaje angaż przy pewnym zadaniu. Pomaga mężowi sąsiadki wyjść na prostą i spłacić więzienne długi. Jego dobra wola prowokowana jest kiełkującym uczuciem do kobiety mieszkającej za ścianą.
Historia trzeba przyznać mało skomplikowana, gdzie próżno szukać twistów, efektów czy popisów aktorskich. Tutaj wszystko robione jest nieśpiesznie. Drive łamie zasady kina i prezentuje je w nowym świetle. Reżyser nie idzie utartą ścieżką, wydeptuje sobie nową. Obsadził w głównych rolach osoby fizycznie pasujące bardziej do komedii romantyczny, a nie jako postacie w thrillerze w jakikolwiek sposób by on nie był o miłości. Ryan Gosling oraz Carey Mulligan stworzyli wspaniały duet, który jak wszystko tutaj odstaje od przyjętych standardów. Twórca odszedł od banalnej seks bomby i głównego męskiego bohatera ociekającego testosteronem. Przedstawił widzowi uroczą aktorkę i jak mniemam aktora który także może się podobać. Brak nachalności i niepotrzebnego rozpraszania widza, czymś co nie służy historii,
Idąc dalej tym tropem, trzeba wspomnieć o sposobie kręcenia, o pracy kamery, która także, a bardziej jej operator miał czas by się nacieszyć chwilą. Dyrygent potrafił celebrować, rozczulać się nad jakąś konkretną sceną dłużej niż można by się tego spodziewać. Jednym to przeszkadzało, innym w tym mnie hipnotyzowało i dawało wiele radości. Przykładowo, ostatnie kilkanaście sekund filmu, to mnóstwo treści przy praktycznie zamarzniętym kadrze. Esencja całego obrazu, to scena z minimalistycznym gestem potrafiącym rozgrzać serce.
Na koniec słówko o muzyce, która jeszcze na długo będzie u mnie gościć. Większa część z ścieżki dźwiękowej to tzw syntch pop. Zastosowanie utworów tego typu było moim zdaniem ryzykowne. Ten rodzaj twórczości powinien mieć dobrą oprawę graficzną ilustrująca coś istotnego, inaczej sama muzyka wypadła tanio i nieszczerze. Udało się, obraz współgra idealnie z melodią, opiera się na niej tworząc niezniszczalny tandem. 9,5/10

środa, 18 stycznia 2012

Apollo 18 (2011)

Apollo 18 (2011) – oficjalnie, ostatnia amerykańska misja na księżyc była opatrzona numerem 17. Po jej zakończeniu NASA porzuciło program tłumacząc to względami finansowymi. Twórcy obrazu poszli dalej i wpadli na ciekawy pomysł. Na potrzeby scenariusza stworzyli Apollo 18, który wyleciał nieoficjalnie, by zbadać po raz kolejny ciało niebieskie. Początkowo astronauci wykonują rutynowe czynności i wszystko jest w należytym porządku. Akcja w niewinny sposób zaczyna się zmieniać gdy próbki zebranych skał bez pomocy załogantów wydostały się z opakowania w którym były wcześniej. Reszty nie będę opowiadał, film trwa tylko godzinę i szesnaście minut, i pomimo fali krytyki pod jego adresem, zachęcam poświęcić mu te kilka chwil.
Film Apollo 18 kręcony jest z ręki oraz kamerami wewnątrz statku kosmicznego. Nie ma praktycznie wcale statycznych ujęć. Co chwila zmienia się proporcje obrazu i jego jakość. Przez co oczy, mimo stosunkowo niedługiego czasu trwanie, potrafią się zmęczyć. Nic to, uczucie klaustrofobii, niepokoju i tajemnicy trzyma za gardło podczas całego seansu. Obraz jest tak skondensowany, że od pierwszych minut można się w niego wgłębić, przeżyć przygodę i pogratulować twórcom, że za małe pieniądze dokonali rzeczy dobrej. Nikt nie bawi się w techniczne szczegóły, stosunki polityczne między dwoma mocarstwami (akcja umiejscowiona jest w latach kiedy między USA a Związkiem Radzieckim panowały chłodne relacje) także nie stanowią głównego wątku. Fabułą skupia się na ludziach z misją do wykonania, w miejscu niedostępnym dla przeciętnego człowieka, gdzie wszystko musi iść zgodnie z planem, inaczej pasztet murowany. Zapraszam na wyprawę w nieznane. 7/10

niedziela, 15 stycznia 2012

Dla niej wszystko (2010)

The Next Three Days (2010) - John, Lara i ich syn wiodą spokojne życie na przedmieściach Pittsburga. Oboje spełniają się zawodowo, dziecko jest oczkiem w głowie, a małżeństwo rozkwita w najlepsze. Ten niekończący się miodowy miesiąc przerywa brutalnie oddział policji, przekraczając próg domu Brennanów z nakazem aresztowania kobiety pod zarzutem morderstwa. Zapada wyrok: winna. Mąż wszystkimi dostępnymi oraz na razie legalnymi kanałami stara się pomóc. Chce obalić niezaprzeczalne dowody o jej winie. Kiedy wszystkie metody uwolnienia żony z więzienia zawodzą, szuka tych mniej oficjalnych, by w końcu dojść do wniosku (i to nie jest spoiler), że jednym wyjściem jest ucieczka z zakładu karnego.
Russell Crowe (od kilku filmów wyglądający tak samo niestarannie, smutno i niechlujnie), a bardziej jego postać robi wszystko by znów być przy boku ukochanej bez więziennej kotary. Jego poczynania na ekranie są skrajnie różne. Ma tu na myśli fabularne rozwiązania, które odbijają się od rzeczy prawdopodobnych i realnych do tak urwanych z sufitu, że można tylko ręce rozkładać. Scenarzyści potrafili oczarować widza, dać trochę uciech i odpoczynku od zamieszania jakie panuje w fabule. Sceny gdzie liczył się tylko gest i spojrzenie były naprawdę dobre i rzeczowe. Nie potrzebowali scen łóżkowych, by pokazać prawdziwą miłość i oddanie, potrafili być subtelni i skuteczni. Zaś w czym dopatrywać się problemu ich zbytniej fantazji, nie wiem. Może mieli słabszy dzień, albo na szybko było trzeba coś wymyślić i powstały takie babole jak wpadka z uniwersalnym kluczem na oczach strażników i brak konsekwencji dla sprawcy. Jednakowoż trzeba przyznać reżyserowi, że nie przekroczył granicy dobrego smaku. Akcja na ekranie mimo kilku zwisów dążyła bezkompromisowo do przodu, nie miałem ochoty wyłączyć filmu, a im bliżej końca, tym byłem ciekawszy jak to wszystko się zakończy. Dla niej wszystko to obraz niedoskonały, z dziurawą fabułą, ale też taki który potrafi zaskoczyć i przyprawić o szybsze bicie serca. 6/10

piątek, 13 stycznia 2012

BreakOut Kings (2011-?, sezon 1)

Breakout Kings (2011-?, sezon 1) – producenci Prison Break zabrali się za kolejny serial gdzie zakład penitencjarny odgrywa ważną rolę. Tym razem fabuła opowiada historie powstania specjalnej jednostki zajmującą się ściganiem skazańców którym udało się uciec z więzienia. Zespół składa się z US Marshal oraz kilku osadzonych, którzy za rozwiązaną sprawę maja miesiąc mniej do odsiadki. Postawione zasady są bardzo proste, każda próba ucieczki czy też niesubordynacji odsyła osadzonych do więzienia o zaostrzonym rygorze z podwojonym wyrokiem.
Zespół będą tworzyć: profesor psychiatrii, który nie radził sobie z hazardem i długami jakie miał na karku, członek organizacji przestępczej, specjalista od handlu, stosunków międzyludzkich, facet podejmujący każde wyzwanie oraz córka łowcy głów, skazana za morderstwo. Są jeszcze dwie postacie, ale o nich widz dowiaduje się na samym początku więc nie będę uprzedzał wydarzeń. Ta wesoła gromadka będzie uczestniczyła w kilku ciekawych zatrzymaniach, poznamy ich sekrety i mimo wszystko polubimy.
Co rzuca się się w oczy podczas emisji kilku pierwszych odcinków to brak konsekwencji w scenariuszu. Bohaterzy miotają się jakby twórcy nie wiedzieli jakim torem iść ma serial. Fabuła nie jest jakoś specjalnie wyrafinowana i rozbudowana, a scenarzyści podają na tacy sporo odpowiedzi już na samym początku. Niczemu to nie służy, a tylko psuje radość z oglądania. Chciałem dać sobie spokój z Breakout Kings, ale po kilku epizodach polubiłem bohaterów i tak jakoś wytrwałem do końca. To ukazanie ich w różnym świetle, relacje miedzy nimi oraz przypomnienie postaci T-Bag'a z Skazanego na Śmierć dają serialowi kopa, a mnie siłę na przetrwanie 13 epizodów. 5,5/10

poniedziałek, 9 stycznia 2012

Psychoza (1960)

Psycho (1960) – muzyczny motyw otwierający film brzmi niepokojąco, aczkolwiek ma w sobie zapętloną spokojniejszą melodię dającą chwilowy oddech. Tak ogląda się całość, tak odbiera się wizję reżysera. Hitchcock od pierwszych minutach bawi się widzem. Początkowe sceny, nie licząc napisów (w latach sześćdziesiątych normą była ich projekcja na starcie) zwiastują fabułę opierająca się na relacji damsko-męskiej, na pokonywaniu przeciwności jakimi życie obdarza kochanków. Dalej reżyser pozwala sobie nawet na żart. Gdy w scenie gdzie bohaterka mająca spory wpływ na fabułę była podrywana przez biznesmena. Jej koleżanka, przypominająca wyglądem Kopciuszka co to księżniczką nie ma prawa zostać, stwierdziła, że obrączka była pewnie powodem darowania sobie przez starszego pana zalotów w jej kierunku. W wykonaniu mistrza takie puszczanie oczka wypada znakomicie.
Wracając do treści. Wspomniana kobieta, osoba skupiająca na sobie wzrok mężczyzn, pragnie zakończyć kłopotliwe spotkania w wynajętym pokoju z oblubieńcem, chce być z nim na stałe. Na przeszkodzie stają pieniądze. Te wpadają do torebki z zaskoczenia. Piękna Marion Crane zamiast zawieźć utarg z transakcji, jak przykazał szef, do banku decyduje się na kradzież. Ucieka z rodzinnego miasta, po drodze do ukochanego zatrzymuje się w motelu. W miejscu gdzie akcja i napięcie zaczynają się na dobre. Właścicielem zajazdu jest Norman Bates (od dziś Anthony Perkins, to mój idol, nie trzeba się przebierać, straszyć na siłę – wystarczy talent, by odczuwać niepokój na długo po projekcji), mężczyzna będący pod władaniem matki. Fakt ten czy to na kartach scenariusza czy w życiu codziennym nie wróży niczego dobrego.
Jeden z najsławniejszych filmów reżysera przepełniony jest symbolicznymi i kultowymi scenami. Stał się wyznacznikiem dla dobrego thrillera, ukazania postaci w ich dwojakiej naturze. Tutaj nic nie jest takie jak się wydaje w pierwszej chwili. Zakładając nawet, że autor wiedział, iż wnikliwy kinoman tak pomyśli. Igranie z losem bohaterów i widzem jednocześnie wyszło twórcy bezbłędnie. Podczas seansu (czego zwyczajnie nie stosuje i nie lubię) przeprowadzałem zażarte dyskusje z żoną. Po co, dlaczego, jak to? Wymiana spostrzeżeń pozwalała lepiej zrozumieć oglądany pierwszy raz film. Aczkolwiek nawet łącząc siły z kobietą, która przed zaśnięciem jest wręcz zmuszona (jak sam wspomina, na spokojny sen) do przewertowania kilku stron książki z dobrym kryminałem, nie odgadliśmy wszystkich intencji artysty urodzonego w XIX wieku! Polecam bardzo gorąco. 10/10

sobota, 7 stycznia 2012

Najdłuższy dzień (1962)

The Longest Day (1962) – inwazja, będąca lwią częścią filmu miała się odbyć 5 czerwca, ale z powodu nie sprzyjających warunków atmosferycznych została przesunięta o 24 godziny. Ostatecznie 6 czerwca 1944 roku wojska sprzymierzone lądują w Normandii, w okupowanej przez Niemców Europie. Ta największa w dziejach, pod względem użytych sił i środków podczas II wojny światowej, operacja jest główną i kulminacyjną częścią filmu. Jednak twórcy obrazu chcąc oddać pełną perspektywę na wydarzenia, prezentują też wydarzenia sprzed D-Day. By ogarnąć ogrom wszystkich wojskowych, dowódców ludzi mających wpływ na losy wojny po jednaj jak i drugiej stronie, których poznamy podczas seansu, trzeba robić notatki. Wyzwaniem było obsadzenie wszystkich ról przez ich mnogość, ale także za sprawą zastosowanego schematu. Strony konfliktu, bohaterowie mówili w swoim ojczystym języku, co w moim odczuciu poprawiało odbiór dzieła. W mniej lub bardziej epizodycznych kreacjach wystąpili między innymi: Richard Burton, Henry Fonda, John Wayne, Sean Connery, Richard Burton.
Poznajemy kulisy jednego z najważniejszych dni II wojny światowej w naturalnej formie. Od młodych żołnierzy garnących się do walki za wszelką cenę i ich zderzenie z brutalną prawdą wojennej potyczki, po Niemieckich wodzów z filiżanką kawy w ręku, którzy początkowo lekceważyli doniesienia z linii frontu.
Najdłuższy dzień w zderzeniu z Szeregowcem Ryan'em (porównanie nasuwa się samo), musi oddać hołd filmowi z Tomem Hanksem w roli głównej. Jednak dzieło z początku lat sześćdziesiątych nie ma się czego wstydzić mając na koncie dwa Oscary. Jeden za zdjęcia, które faktycznie robią wrażenie, w szczególności te kręcone z Niemieckiego samolotu przelatującego nad plażą, albo najazd kamery na nazistowskie działo umieszczone na dachu kasyna, dające piękną panoramę okupowanego miasta. Oraz za efekty specjalne które dziś już nie szokują, niemniej pół wieku temu musiały przyprawić o szybsze bicie serca.
Stany Zjednoczone gdy film był w kinach, miały innego wroga na arenie światowej. Niemcy jako kraj byli po prawidłowej stronie żelaznej kurtyny i dlatego reżyser łaskawie przedstawił ich mundurowych. Nie było można zaobserwować tej nienawiści, bezpodstawnej przemocy cechującej wojska III Rzeszy. Barbarzyństwa w filmie za grosz. Wydarzenia z 6 czerwca zobrazowano w miarę delikatnie, momentami wręcz infantylnie, okraszając niektóre sceny wesołą muzyczką. Jednak jako całość film prezentuje się dostojnie i powinien mieć zaszczytne miejsce na półce z najlepszymi filmami wojennymi. 8/10

wtorek, 3 stycznia 2012

Mroczny rycerz (2008)

The Dark Knight (2008) – pierwszy seans Mrocznego Rycerza zaliczyłem krótko po premierze i kiedy zdecydowana większość rozpływała się nad najnowszym dziełem Nolana, nad spektakularną rolą Heatha Ledgera, ja byłem poza tym szaleństwem. Zdystansowany, przekorny w swojej ocenie. Uznanie dla artysty, odgrywającego rolę Jokera przypisywałem po części jego talentowi i po trochu tragicznej śmierci aktora. Dziś po ponad 4 talach od premiery biję się w pierś i z stanowczością przyznaję, że się myliłem. Nolan jako reżyser i jeden z scenarzystów dokonał rzeczy spektakularnej, ukazał światu film tak solidnie wykonany, zrobiony z sercem i ogromnym profesjonalizmem, że ociera się o doskonałość. Nie tylko w kategorii kina akcji, kryminału czy wakacyjnego blockbustera, ale kinematografii w ogóle.
Do tej pory na myśl o Jokerze umysł automatycznie przywoływał postać graną przez Jacka Nicholsoana i było to naturalne jak to, że dziki uwielbiają żołędzie. Po premierze filmu o Batmanie z 2008 roku wyobrażenie o czarnej postaci z serii nie jest już tak oczywiste. Nie wskażę który z aktorów lepiej wykonał swoje zadanie, obranie jednej z stron był by krzywdzące. Panowie zagrali w innych czasach, pod wodzą reżysera z swoją wizją filmu.
Śmierć Ledgera w moim przypadku nie ma wpływu na odbiór jego pracy. Rolą Jokera pokazał wielki talent przez co zaakceptowanie tego co się wydarzyło było jeszcze cięższe. Jego błazen był wulgarny, obrzydliwy, ordynarny, przepełniony żalem i nienawiścią jednocześnie. Aktor wykreował postać która na długo zostanie zapamiętana. Kiedy pojawiał się na ekranie przestrzeń była tylko jego, najmniejszym gestem zdradzał w jakim jest stanie emocjonalnym, czego chce i co się za chwilę wydarzy.
(ciąg dalszy ochów i achów) Reżyser, wybitna główna rola często wystarczają by produkcja odniosła sukces. Tutaj dochodzi także reszta obsady, która wypadła więcej niż przyzwoicie i piętrowa fabuła. Film trwa prawie dwie i pół godziny, jest w nim tyle zrywów, zakończeń pewnych rozdziałów i rozpoczynania nowych, że ja Cię! Akcja ściska kilkukrotni za gardło i w chwili kiedy wydaje się, że już bardziej nie można, atakuje ze zdwojoną siłą. Polecam jako doskonałą rozgrzewkę przed The Dark Knight Rises. 9/10

niedziela, 1 stycznia 2012

Jestem Bogiem (2011)

Limitless (2011) – NZT, pod tym tajemniczym skrótem czai się wszystko. Pisząc wszystko mam na myśli naprawdę całokształt, a konkretnie zagospodarowanie mózgu człowieka w 100 procentach. Lek, narkotyk, tabletka otwiera wszystkie drzwi. Po jej zażyciu, właściciel żołądka do którego trafia, staje się alfą i omegą w jakiejkolwiek dziedzinie życia zapragnie. To szczęści spotyka głównego bohatera. Eddie Morra to pisarz bez weny, rozwodnik, nieudacznik i jak się okaże zaraz na początku filmu bez kobiety przy boku. Sytuacja zmienia się diametralnie po zażyciu przeźroczystej pigułki. Pisze książkę w 4 dni, szturmem zdobywa giełdę papierów wartościowych i ma konkretny plan na przyszłość. Sytuacja komplikuje się gdy miesza tabletki z używkami, a staje się tragiczna gdy przestaje przyjmować je w ogóle.
Film miał potencjał, lecz wykorzystał go jedynie w częściowo. Wstęp, poznanie bohatera i wzajemna ekscytacja nowy nabytkiem prezentuje się atrakcyjnie. Fabuła jak po sznurku mknie do przodu i nie ma się do czego przyczepić. Atmosfera siada z momentem gdy euforia z wszechwiedzą mija i zaczynają się schody. Akcja się rozmywa, a fabuła zaczyna mieć więcej dziur, i tu nikogo nie zaskoczę, niż ser szwajcarski. Pisarz, biznesmen (dobra rola Coopera) radzi sobie w kryzysowych sytuacjach, jakoś wiąże koniec końcem, a inni mając te same środki dopingujące nie wychodzą obronną ręką z korzystania w pełni z umysłu. Jest co prawda wzmianka o tym, że lek działa lepiej u kogoś kto już jest inteligentny, lecz nasz bohater nie był profesorem w dziedzinie ekonomi, a kosił profesjonalistów bez większego wysiłku. Szkoda, ze film stracił na tempie, że twórcy nie byli do końca konsekwentni i myśleli tylko o jednej postaci, porzucając logikę przy innych. 6/10