sobota, 23 lipca 2011

The Shield (2002-2008)

The Shield (2002-2008) – jak zacząć, jak opisać dzieło tak wielkie, że ledwo mieści się w pojęciu serialu policyjnego. W jaki sposób okiełznać emocje po zakończeniu ostatniego odcinka. I czy w końcu namawiać kogoś do oglądania The Shield? Ponieważ jeśli ktoś się zdecyduje, to gwarantuję kilkadziesiąt godzin wyrwane z życiorysu, a spoglądanie na produkcje telewizyjne nie będzie już takie samo jak przed zobaczeniem świata oczami policjantów z Los Angeles.
Vic Mackey, dowódca grupy uderzeniowej w najniebezpieczniejszej dzielnicy Los Angeles, Farmington. W jej skład wchodzi czterech oficerów policji, którzy zwalczają przestępczością zorganizowaną na ulicach LA. Gangi opanowały dzielnicę, a chłopaki w tylko sobie znany sposób musieli podołać zadaniu, bronienia obywateli. Robili wszystko by na ulicach był względny spokój, co wiązało się z nie do końca legalnymi środkami perswazji. Praca pod ciągłym ostrzałem, gdzie śmierć policjanta to chleb powszedni wpływa znacznie na postrzeganie rzeczywistości. Nasi bohaterzy starali się związać koniec z końcem polegając tylko na swoich pensjach. Z czasem to przestało wystarczać, a gdy napiszę, że już w pierwszym odcinku dowódca zabija nowo przydzielonego do swojej grupy, gdyż podejrzewa go o zdradę, naszkicuję tylko odrobinę tego co się wydarzy w kolejnych epizodach.
Siłą serialu jest zmyślna fabuła, która bije po oczach szczerością. Począwszy od umiejscowienia komisariatu policji w miejscu które służyło kiedyś za kościół, poprzez surowe zdjęcia, prace kamery z ręki, kończąc na doskonale napisanych rolach. W serialu nie ma dobra i zła, nie ma kolorów białego i czarnego, zawsze znajdzie się drugie dno, większość postaci coś ukrywa, każda ma swojego demona. Regularna obsada grała niczym prawdziwi policjanci, a widz obserwuje film dokumentalny. Jakby tego było mało do serialu zawitały na jeden sezon gwiazdy światowego formatu: Glenn Close oraz Forest Whitaker. Ich kunszt aktorski, a w szczególności Whitakera podziwiałem i zapamiętałem na długo po ich występie.
Shawn Ryan, człowiek odpowiadający za całość, dokonał czegoś niesamowitego. Jego dzieło z sezonu na sezon było lepsze, coraz bardziej wdzierało się w umysł widza. Nie pozwalało spokojnie usiedzieć na krześle podczas oglądania, a próby ogarnięcia zaistniałych wydarzeń często kończyły się porażką. Bałem się, że twórca zabrnął za daleko, że to co proponuje twórca, nie może mieć sensownego końca. Myliłem się, cały siódmy sezon, przygotowywał widza na finał, a ten był zrobiony w genialny sposób, po napisach końcowych pozostało mi tylko zebrać ząbki z podłogi i szlochać, że to już koniec. Gorąco Polecam! 10/10