środa, 30 kwietnia 2014

Grawitacja (2013)


Gravity (2013) – dziś zazdroszczę widzom mającym niebywała sposobność zobaczenia filmu na wielkim ekranie, dziś (nie po raz pierwszy zresztą) jestem na siebie zły, że zamieniłem kinowy ekran na ledwie kilkadziesiąt cali. Ponieważ to co właśnie zobaczyłem wgniotło mnie w fotel (a miałem obawy przed seansem) i nawet nie chce myśleć co ów produkcja robi z widzem na sali kinowej. 
Fabuła filmu, z główną rolą Sandry Bullock jest o tyle nieskomplikowana co, w szczególności dla fana sci-fi, zwyczajnie fascynujące. Załoga wahadłowca modernizuje teleskop Hubble'a. Jako, że prace odbywają się w otwartej przestrzeni kosmicznej i akurat wtedy Rosjanie decydują się na wyłączenie swojego satelitę (czytaj: anihilacja powyższej), zaczynają się problemy. Zniszczony obiekt, zderza się z innymi na orbicie okołoziemskiej i powoduje niekontrolowane przez nikogo, siejące zniszczenie wysypisko śmieci. Na jego drodze znajduje się wahadłowiec, teleskop i wspomniana aktorka jako doktor Ryan Stone. Od tech chwili Stone będzie walczyć o życie, będzie zmuszona wydzierać każdą sekundę śmierci, by dotrzeć cało do ziemi.
Do tej pory oglądając produkcje z świata Star Treka (nawet najnowsze filmy) przestrzeń kosmiczna była czymś nienamacalnym, jawiła się niewyraźnie na ekranie i trzeba było wielkiego wysiłku wyobraźni by poczuć się częścią opowieści. Grawitacja przekreśla te wszystkie obrazy z jakimi miałem dotychczas do czynienia i otwiera nową erę ukazywania kosmosu. Jest dziełem, które nawet na sekundę nie pozwala zapomnieć gdzie się właśnie znajdujemy. Obraz, dopracowany do perfekcji, tak oczarowuje, że śledzenie historii staje się instynktowne. Nie wiadomo co nas do tego pcha, ale jasne jest, że trzeba dotrwać do końca. Bo to co właśnie przeżywamy jest hipnotyzująco piękne, bezczelnie wdziera się do naszego umysłu i zostaje tam jeszcze na długo po zakończeniu seansu. Zaraz po, wystarczy odpalić ścieżkę dźwiękową, a nasza podróż zacznie się od początku. Wspaniały film 8,5/10

wtorek, 22 kwietnia 2014

Siostra Jackie (2009-?, sezon 3)


Nurse Jackie (2009-?, sezon 3) – kiedy ja kończyłem oglądać trzeci sezon serialu, stacja Showtime zaczęła emisję szóstej odsłony szpitalnych perypetii Siostry Jackie. Wnioski nasuwają się same: jestem daleko w tyle z poznawaniem serialowych opowieści, dzieło kablówki jest kontynuowane, więc ma oglądalność, a to często świadczy o jakości serialu. Nie wiem jak wyglądają dalsze losy bohaterów z szpitala Wszystkich Świętych, ale z całą odpowiedzialnością mogę napisać, że trzeci sezon nie jest gorszy od poprzednich i podobnie jak one dostarcza skrajnie różnych emocji podczas oglądania.
Pierwsze epizody mają podobny schemat jak te z sezonów 1 i 2. Dopiero w drugiej części scenarzyści skupiają się praktycznie tylko na Jackie. Pętla wokół jej szyi zacieśnia się z odcinka na odcinek. I kiedy widz oczekuje rozwiązania, pociągnięcia za odpowiednie sznurki przez scenarzystów, oni dają głównej bohaterce nową „broń” by odeprzeć atak. To co wydarzyło się w ostatnich minutach serii wygląda na siłowe rozwiązanie sytuacji, jednak niezbędne by dalej śledzić losy ulubionej pielęgniarki. Ciekaw jestem co będzie dalej, a to chyba najlepsza rekomendacja by sięgnąć po następną część. Zapraszam serdecznie, tylko tutaj w serialu około medycznym zobaczycie gargulce powodujące nieszczęśliwy zbieg wydarzeń, rozwodzące się matki (a przez to totalne przygnębienie doktora Coopera) i izbę przyjęć, która nie  potrzebuje pierwszego planu by być zapamiętaną. 7/10

środa, 9 kwietnia 2014

Star Trek: Następne Pokolenie (1987-1994, sezon 4)

Star Trek: The Next Generation (1987-1994, sezon 4) – będę to powtarzał z uporem maniaka, sezon z 26 odcinkami to wielkie wyzwanie i ogrom pracy. Łatwo się potknąć, zabrnąć w ślepy zaułek i zniechęcić widza do oglądania. Szczęśliwie twórcy ponownie wywiązali się z zadania lepiej niż dobrze. Kiedy zabierałem się za pisanie notatki, ten sezon uważałem za równie interesujący co poprzednie, lecz kiedy zaczyna się analizować każdy odcinek wychodzi, że Następne Pokolenie z numerem cztery to najlepszy sezon jaki do tej pory widziałem.
Pierwszy odcinek sezonu zatytułowany „The Best of Both World” jest kontynuacją odcinka z trzeciego sezonu i wydawać by się mogło, że historia asymilacji kapitana Gwiezdnej Floty do kolektywu Borg to najmocniejszy akcent sezonu. Szybko okazuje się, że otwarcie z przytupem wyznaczyło poziom z którego twórcy bardzo rzadko schodzą. I choć ciężko w to uwierzyć, jakość oddanych fanom serii epizodów to dzieła bardzo dobre ocierające się o wyjątkowość. Poruszane tematy umacniają widza w przekonaniu, że fabuła uderza w cięższe tony, a problemy napotkane przez załogę Enterprisa często wiążą się z zagrożeniami wykraczającymi po za Gwiezdną Flotę. Napotkane nowe gatunki, znajomi oponenci, tutaj zawsze jest szansa na konflikt o niewyobrażalnym zasięgu.
Sezon obfituje w historie gdzie główną rolę odgrywa jeden z załogantów. Swoje pięć minut będzie miał kapitan Picard, na otwarciu obserwujemy jego zmagania z Borg oraz ujrzymy go na tle dawno niewidzianej rodziny. Doktor Crusher poświęcony będzie odcinek pt: „Remember me”, w którym po kolei znikają towarzysze podróży i okazuje się, że nikt prócz doktor o nich nie pamięta. Jest to jedne z najlepszych 40 minut sezonu, przyspieszone bicie serca podczas seansu gwarantowane. Sporo uwagi poświęca się Worfowi jak i samym Klingonom. A dzięki Q nasi ulubieńcy zamienią fazery na łuki i prawie poczujemy klimat lasu Sherwood. Data, komandor Riker, Geordi także mają swoje chwile i tak jak w ich przypadku (postacie da się lubić, bez większych problemów) nie byłem zaskoczony odbiorem konkretnych odcinków, tak zaskoczył mnie epizod pt: „Half a Life”. Główna rola przypadła matce Deannay Troi. Lwaxana, kobieta o charakterystycznym i głośnym stylu bycia staje na drodze wierzeń pewnego mężczyzny. Wielce emocjonujący odcinek. 8/10

niedziela, 6 kwietnia 2014

Breakout Kings (2011-2012, sezon 2)


Breakout Kings (2011-2012, sezon 2) – w oglądaniu seriali trzeba być wybrednym, należy dwa razy się zastanowić czy rozpoczynania przygody z nowymi bohaterami nam się opłaci? Czy to za co się bierzemy będzie mieć szansę na przetrwania i sensowną kontynuacje. I co ja robię, znając te podstawowe zasady fana seriali? Rzucam na warsztat drugi sezon Breakout Kings wiedząc o tym, iż dzieło stacji A&E nie dostało zielonego światła na trzeci sezon i słusznie przeczuwając, ze ten drugi zakończy się konkretnym cliffhangerem. Ale czy moje działanie naprawdę jest aż tak nielogiczne?
Sam pytam, sam sobie odpowiadam, nie. Gdyby tak było rzuciłbym w cholerę ten serial po pierwszym odcinku. Jednak drugi sezon zaczyna się na tyle intrygująco, że ma się ochotę na więcej i tak jest mniej więcej po każdym z epizodów. Ostatnie dziesięć odcinków (tyle ma drugi sezon) to naturalna kontynuacja historii. Skazańcy nadal otrzymują nagrodę za pomoc w rozwiązywaniu sprawy, ich stosunki w dalszym ciągu mają swój specyficzny klimat. Natomiast rodząca się w bólach przyjaźń między więźniami, a przedstawicielem prawa zostanie wystawiona na próbę pod koniec serii. 
Siłą tego serialu jest jego prostolinijność i brak nadmiernej ingerencji technologii jak w produkcjach telewizyjnych z serii CSI. Tutaj rozwiązanie sprawy wymaga dobrego nosa, sprytu, umiejętności działania w terenie, po prostu standardowej pracy policji. Jeśli do tego dodamy ciekawy, a nie męczący wzroku montaż i wartką akcję otrzymamy kilkadziesiąt minut dobrej rozrywki, która nie wymaga od nas zaangażowania. I tym optymistycznym akcentem kończę notkę o serialu, który w ogóle mógł by nie powstać. 6,5/10